மதம் தின்னும் மனிதர்கள்

மனிதன் உயிர்வளர்க்க
உணவும் நீரும் போதுமே!
எதை வளர்க்க
மதத்தை நீ
தினமும் புசிக்கிறாய்?

கவிதையின் காதலன்

ஆம் என்னவளும்
ஒரு கவிதைதான்

காமுறுவதில்
இலக்கணமில்லா
புதுக்கவிதை அவள்

பண்பினிலோ
தொல்க்காப்பிய நெறியினில்
வந்த இலக்கியம் அவள்

வள்ளுவன் எழுத
மறந்த ஒரு
ஹைக்கூ அவள்

முரண்பாடுகள்

ஒருப்பக்கம்
தகவல் தொடர்புத்துறையில்
பெரும்புரட்சி
மறுபக்கம்
விவசாயிகளின் தற்கொலை
வறுமை,வறட்சி...

அணு ஆயுதத் தொழில்நுட்பத்தில்
சரித்திரம் படைக்கும்
வல்லரசு
கண்ணுக்குத் தெரியாத
வறுமைக்கோட்டை அழிக்க முடியாமல்
தவிக்கிறதே
இந்த குடியரசு

நாட்டின்
அன்னிய செலவாணியோ
பலகோடி
நடைப்பாதையில்
வாழ்பவர்களும்
இருக்கிறார்கள்
சிலகோடி

எல்லையில்
எதிரியை நோக்கி
தினமும் கேட்கும்
சிங்கத்தின் கர்ஜனை
உள்நாட்டிலோ
மாநிலங்களுக்கிடையே
நதிநீர்ப் பிரச்சினை

ஆம்
முரண்பாடுகளின்
மொத்த உருவம்தான்
என் இந்தியத் திருநாடு
ஆயினும்
நாட்டை நேசிப்பதில்
நாங்கள் முரண்படுவதில்லை...

எனக்குள் பாரதி

தெருவோர பிச்சைகாரர்களை
காணும்பொழுது...
வேலை செல்லும் சிறார்களை
காணும்பொழுது...
சாதித்தலைவர்களின் அறிக்கைகளை
படிக்கும்பொழுது...
ஒழுக்கம் கெட்டவர்களை
சந்திக்கும்பொழுது...
சோம்பேறிகளை
காணும்பொழுது...
பெண்களை துன்புறுத்துபவரை
காணும்பொழுது...
நாட்டுப்பற்று இல்லாரை
காணும்பொழுது...

நானும் பாரதியாவேன்

இயற்கையின் குமுறல்

மனிதா!

நீ இயற்கை அன்னையின்
இதயத்தைப் பிளந்தாய்
ஆழ்துளை கிணறுகள் தோண்டி
அவள் உதிரத்தை உறிஞ்சினாய்

பூச்சிகொல்லி மருந்துகளை
அவள் மேனியில்
மூச்சுமுட்ட தூவி
அவளை மூச்சைத் திணறடித்தாய்

காலங்காலமாய் பொறுத்தவள்
உள்ளம் குமுறினாள்
அந்தக் குமுறல்தான்
இன்று சுனாமியாய்
நிலநடுக்கமாய்
உன்னைக் குமுறச்செய்கிறது.

நீ அவளைப் போற்றி வந்தால்
அவள் உன்னைக் காத்து நிற்பாள்...

வறுமையின் நிறம்

சுட்டெரிக்கும் வெயில்
ஏளனப்பார்வை வீசும்
கடை ஊழியர்

"நியாய விலைக்கடை"
எனும் நீலநிறப் பலகையின்கீழ்
அளவு குறைந்தாலும்
பரவாயில்லை
கிடைத்தால் போதும்
என்ற எண்ணத்துடன்
நீலநிற மண்ணெண்ணைக்காக
நீண்ட வரிசையில்
காத்திருக்கும் வறியவர்க் கூட்டம்

என் பார்வையில்
வறுமையின் நிறம் நீலம்

உன் விழிகள்....

மௌனமெனும்
தேவமொழியின்
எழுத்து வடிவம்தான்
உன் விழிகளோ!

மோகம்

உள்ளமெனும்
பால் குடத்தில்
ஒருதுளி நஞ்சாய்
மோகம்

மெல்ல அது
ரத்தநாளங்களில்
பரவ
எனது யாக்கை
எனக்கே எதிரியானது

மோகத்தை கொன்றுவிடு
அல்லல் எந்தன்
மூச்சை நிறுத்திவிடு என
பாரதி வேண்டியதின்
ரகசியம் புரிந்தது